به طور کلی، دو نوع مختلف ایمپلنت دندان وجود داشته است: اندوستال و ساب پریوستئال. اندوستال به ایمپلنتی اطلاق می شود که “در استخوان” است و ساب پریوستال به ایمپلنتی اطلاق می شود که در بالای استخوان فک زیر بافت لثه قرار دارد. ایمپلنت های ساب پریوستال به دلیل نتایج ضعیف در درازمدت در مقایسه با ایمپلنت های دندانی اندوستال، امروزه دیگر مورد استفاده قرار نمی گیرند.

در حالی که وظیفه اصلی ایمپلنت های دندانی جایگزینی دندان ها است، مناطقی وجود دارد که ایمپلنت ها می توانند به سایر روش های دندانی کمک کنند. ایمپلنت‌های دندانی به دلیل پایداری، می‌توانند برای حمایت از پروتز دندان متحرک و ثابت ایجاد تناسب امن‌تر و راحت‌تر استفاده شوند. علاوه بر این، برای روش های ارتودنسی، مینی ایمپلنت های دندانی می توانند به عنوان دستگاه لنگرگاه موقت (TAD) عمل کنند تا به حرکت دندان ها به موقعیت دلخواه کمک کنند. این مینی ایمپلنت ها کوچک هستند و به طور موقت روی استخوان ثابت می شوند و در عین حال به حرکت دندان ها کمک می کنند. آنها متعاقباً پس از انجام عملکردشان حذف می شوند.

برای بیمارانی که تمام دندان های خود را به دلیل پوسیدگی یا بیماری لثه قوس بالایی و یا پایینی از دست داده اند، گزینه ای برای ارائه یک پروتز بسیار پایدار و راحت با استفاده از حداقل تعداد ایمپلنت در دسترس است. یکی از این نمونه ها تکنیک “All-On-4” است. این تکنیک نام خود را از این ایده گرفته است که می توان از چهار ایمپلنت برای جایگزینی تمام دندان ها در یک قوس (بالا یا پایین) استفاده کرد. ایمپلنت‌ها به صورت استراتژیک در مناطقی با استخوان قوی قرار می‌گیرند و یک پروتز نازک در جای خود پیچ می‌شود. تکنیک All-On-4 جایگزینی دندانی را ارائه می دهد که پایدار و غیرقابل جابجایی است و در مقایسه با روش قدیمی تر پروتزهای کامل سنتی (متحرک) شبیه دندان های طبیعی است. بدون شک، دندانپزشکی ایمپلنت گزینه‌های درمانی بیشتری را برای جایگزینی دندان‌های از دست رفته تکی و چندگانه با پایداری طولانی‌مدت فراهم کرده است و به بهبود سلامت دهان و دندان کمک می‌کند.

اطلاعات پزشکی: جرمگیری دندان